Λόγω έλλειψης χρόνου, δεν έχω αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να γράψω όλα όόόόσα θα ήθελα να πω για τη μικρούλα που μας αποχαιρέτησε χθες.
Το να γράψω, όμως, μερικά ειλικρινή λόγια είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή.
Γνωρίζετε τη σχέση που είχαμε μεταξύ μας, την αγάπη που δέχτηκε και το ότι την πρόσεχα σαν τα μάτια μου. (όχι απαραίτητα καλό παράδειγμα, γιατί έχω μυωπία, αλλά νταξ
).
Είχα πει και παλιότερα ότι, παρότι δεν αποτέλεσε έρωτα με την πρώτη ματιά, το όλο σκηνικό εξελίχθηκε σε μία σχέση πάθους.
Καρδούλες, βελάκια, αγγελάκια, σοκολατάκια, κόκκινα μπαλόνια, "i love you" τυπωμένα σε αρκουδάκια κλπ, δεν της έλειπε τίποτα.
Οι συνθήκες αλλάζουν, όμως. Συχνά γίνονται ευνοικότερες, συχνότερα λιγότερο ευνοικές. Ετσι αποφασίστηκε η απελευθέρωσή της από εμένα, καιρός να χαρίσει χαμόγελα και αλλού. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη "αντικατάσταση", γιατί η θέση που έχει στην καρδιά μου έχει φιξαριστεί εδώ και καιρό και όντως, η μικρούλα είναι αναντικατάστατη.
Μόνιμα χαμουρευόμασταν.
Με πήγε σε άπειρα μέρη και κάθε φορά, άφηνε το ίδιο χαμόγελο στα χείλη μου. Σύμμαχος σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας και όχι μόνο.
Όταν την άφηνα, δε μπορούσα να πάρω το βλέμα μου από πάνω της. Αναμνήσεις, αναμνήσεις, αναμνήσεις. Μικρό το χρονικό διάστημα που περάσαμε μαζί (1.5 χρονος), αλλά ζήσαμε πολλά και κυρίως, έντονα. Δεν ήξερα αν χαιρόμουν που θα έπαιρνα ίσως την καλύτερη έκδοση του C2 με το καλύτερο αφεντικό ever ή αν στεναχωριόμουν που άφηνα την μικρή.
Έπειτα, το βλέμα στο κενό, η φράση "Τι φάση τώρα?" κάθε λίγο και λιγάκι, ο ψηλός να φωνάζει "ΞΕΚΟΛΛΑ ΗΛΙΘΙΕ", όλα καλά, ένα ωραίο κλίμα στην παρέα.
Δεν άντεξα και τράβηξα μια τελευταία φωτογραφία. Καθαρή, με τα πλαστικά της κατάμαυρα, αστραφτερές επιφάνειες, ένα υπέροχο σύνολο.
Καλά χιλιόμετρα με την νέα σου "αγάπη", κροτιδάκι μου!
_________________
Citroën Xantia II 1.8i 16V
Citroën C2 by Loeb no.0299
"Life is too short to drive boring cars"