Citroen ZX-Memories...
Δημοσιεύτηκε: Τρί 29 Μάιος 2012, 10:19
Άντε να ηρεμήσεις τέτοια μέρα... Αν και περίπου ξέρετε κάποιοι την ιστορία που θα πω, ας την γράψω κάπως πιο ολοκληρωμένη...
Σαν σήμερα, πριν 5 χρόνια ακριβώς, αποκτήσαμε την «Γαλλιδούλα» μας. Μια κόκκινη Citroen ZX. Ήταν ουσιαστικά το δώρο στη μάνα μου από τον πατέρα μου για το δίπλωμα της, κυρίως για να έχει το δικό της αυτοκίνητο να μάθει.
Η ιστορία της άρχισε, όταν το ξανασκέφτηκα, όπως ακριβώς τέλειωσε. Σε τρεις ρόδες. Το βράδυ πριν την πάρουμε, κάποιοι κλέψαν τις 2 ζάντες, οπότε έμειναν οι άλλες 2 και η ρεζέρβα... Μπήκαν όμως αμέσως οι raptor του 106 και τελείωσε εκεί το ζήτημα...
Μας «βοήθησε» σε πολλά πράγματα. Ταξίδια, ψώνια, βόλτες... Ήταν πάντα εκεί, ετοιμοπόλεμη, περιμένοντας μας... Πάντα με το «χαμόγελο» της (έτσι ονόμαζα το χειλάκι στον προφυλακτήρα της Mk I...) και την άνεση της στο δρόμο, αλλά και για τους επιβάτες...
Η ZX δεν καταλάβαινε τίποτα... Σκυλί κανονικό. Πέρα των κλασσικών και προληπτικών αλλαγών, καμία βλάβη στα 4 χρόνια συμβίωσης μας. Αυτός είναι και ένας λόγος που με τραβάει ακόμα πάνω της, πέρα από τις αναμνήσεις...
8 Ιανουαρίου 2011 και η ZX έχει βγει για ψώνια, πηγαίνοντας πρώτα για «μαμ»... Στην επιστροφή από το βενζινάδικο, στην αερογέφυρα του Κορδελιού, σκάει το λάστιχο, πιθανόν από θραύσμα προηγούμενου ατυχήματος που τινάχτηκε και έσκισε το λάστιχο... Η πορεία προς τις μπάρες ήταν αναπόφευκτη... Κάπου εκεί έγινε Mk II, μιας και ανταλλακτικά από τέτοια βρέθηκαν.
29/05/2011... Ξεκινάμε πρωί για μια οικογενειακή υποχρέωση στα Γρεβενά, αν θυμάμαι καλά... Περνάμε τα διόδια, βγαίνουμε για Βέροια, περνάμε και τα «Olympus Plaza» κι αρχίζει μια ανοιχτή δεξιά στροφή... Εκεί σπάει η πίσω ρόδα από την μεριά μου (αριστερή πίσω, εκεί συνηθίζω να κάθομαι σε ταξίδια) και αρχίζει να «κλείνει» με τη μούρη στο διάζωμα. Με χειρόφρενο και πολύ τύχη έπιασε η μία πίσω ρόδα που έμεινε και γύρισε δεξιά, «ξύνοντας» πίσω. Τότε γύρισε με την πίσω μεριά προς Βέροια... Όταν σταμάτησε, πλέον ήταν οριζόντια στο δρόμο, στην ταχείας, και η ρόδα που έφυγε περίπου 100 μέτρα μπροστά... Εμείς δεν πάθαμε απολύτως τίποτα, δόξα το Θεό, η Γαλλίδα όμως λαβώθηκε ανεπανόρθωτα από το σύρσιμο...
Ήταν ένα τέλος που μας πόνεσε όλους, πόσο μάλλον εμένα που την λάτρεψα απίστευτα... Δεν ήθελα να φύγει, σε καμία περίπτωση... Αφού δεν γινόταν όμως, φρόντισα να κρατήσω μερικά πράγματα της, για την επόμενη Γαλλίδα και «αδερφούλα» της, που θέλω σαν τρελός να αποκτήσω...
Au revoir Citroen ZX...
Σαν σήμερα, πριν 5 χρόνια ακριβώς, αποκτήσαμε την «Γαλλιδούλα» μας. Μια κόκκινη Citroen ZX. Ήταν ουσιαστικά το δώρο στη μάνα μου από τον πατέρα μου για το δίπλωμα της, κυρίως για να έχει το δικό της αυτοκίνητο να μάθει.
Η ιστορία της άρχισε, όταν το ξανασκέφτηκα, όπως ακριβώς τέλειωσε. Σε τρεις ρόδες. Το βράδυ πριν την πάρουμε, κάποιοι κλέψαν τις 2 ζάντες, οπότε έμειναν οι άλλες 2 και η ρεζέρβα... Μπήκαν όμως αμέσως οι raptor του 106 και τελείωσε εκεί το ζήτημα...
Μας «βοήθησε» σε πολλά πράγματα. Ταξίδια, ψώνια, βόλτες... Ήταν πάντα εκεί, ετοιμοπόλεμη, περιμένοντας μας... Πάντα με το «χαμόγελο» της (έτσι ονόμαζα το χειλάκι στον προφυλακτήρα της Mk I...) και την άνεση της στο δρόμο, αλλά και για τους επιβάτες...
Η ZX δεν καταλάβαινε τίποτα... Σκυλί κανονικό. Πέρα των κλασσικών και προληπτικών αλλαγών, καμία βλάβη στα 4 χρόνια συμβίωσης μας. Αυτός είναι και ένας λόγος που με τραβάει ακόμα πάνω της, πέρα από τις αναμνήσεις...
8 Ιανουαρίου 2011 και η ZX έχει βγει για ψώνια, πηγαίνοντας πρώτα για «μαμ»... Στην επιστροφή από το βενζινάδικο, στην αερογέφυρα του Κορδελιού, σκάει το λάστιχο, πιθανόν από θραύσμα προηγούμενου ατυχήματος που τινάχτηκε και έσκισε το λάστιχο... Η πορεία προς τις μπάρες ήταν αναπόφευκτη... Κάπου εκεί έγινε Mk II, μιας και ανταλλακτικά από τέτοια βρέθηκαν.
29/05/2011... Ξεκινάμε πρωί για μια οικογενειακή υποχρέωση στα Γρεβενά, αν θυμάμαι καλά... Περνάμε τα διόδια, βγαίνουμε για Βέροια, περνάμε και τα «Olympus Plaza» κι αρχίζει μια ανοιχτή δεξιά στροφή... Εκεί σπάει η πίσω ρόδα από την μεριά μου (αριστερή πίσω, εκεί συνηθίζω να κάθομαι σε ταξίδια) και αρχίζει να «κλείνει» με τη μούρη στο διάζωμα. Με χειρόφρενο και πολύ τύχη έπιασε η μία πίσω ρόδα που έμεινε και γύρισε δεξιά, «ξύνοντας» πίσω. Τότε γύρισε με την πίσω μεριά προς Βέροια... Όταν σταμάτησε, πλέον ήταν οριζόντια στο δρόμο, στην ταχείας, και η ρόδα που έφυγε περίπου 100 μέτρα μπροστά... Εμείς δεν πάθαμε απολύτως τίποτα, δόξα το Θεό, η Γαλλίδα όμως λαβώθηκε ανεπανόρθωτα από το σύρσιμο...
Ήταν ένα τέλος που μας πόνεσε όλους, πόσο μάλλον εμένα που την λάτρεψα απίστευτα... Δεν ήθελα να φύγει, σε καμία περίπτωση... Αφού δεν γινόταν όμως, φρόντισα να κρατήσω μερικά πράγματα της, για την επόμενη Γαλλίδα και «αδερφούλα» της, που θέλω σαν τρελός να αποκτήσω...
Au revoir Citroen ZX...